Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δημόσιες συζητήσεις-παρεμβάσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα δημόσιες συζητήσεις-παρεμβάσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τοποθέτηση του ΚΕ για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουνίου 2015

Σε σχέση με το αυριανό δημοψήφισμα, ως μέλη του Κοινωνικού Εργαστηρίου Θεσσαλονίκης, πιστεύουμε ότι:

Πιθανόν να έγιναν τακτικά σφάλματα από την κυβέρνηση (π.χ. στην επιλογή του χρόνου). Ωστόσο, η σύγκρουση αυτή αργά ή γρήγορα θα προέκυπτε. Τώρα που προέκυψε, θεωρούμε αυτήν την κρίσιμη ώρα του διλήμματος προέχει να συνταχθούμε με το ΟΧΙ. Με ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι, μετά το πρώτο μούδιασμα, ο κόσμος εξοργίστηκε από την ωμή αποικιοκρατική παρέμβαση των νεοφιλελεύθερων ελίτ και πήρε στα χέρια του την καμπάνια τού ΟΧΙ, πέρα από κόμματα και μηχανισμούς. Έτσι εξηγείται ότι το ΟΧΙ παραμένει πρώτο παρά την τερατώδη προσπάθεια που καταβάλλουν θεοί και δαίμονες υπέρ του ΝΑΙ. Σε αυτό συντελεί και το ότι το ΝΑΙ δεν έχει κάποια αξιόπιστη ηγεσία, αφού ο Αντώνης Σαμαράς επέβαλε την παραμονή του στην ηγεσία της ΝΔ.

Το ΝΑΙ, παρόλο που μιλάει θετικά υπέρ της Ευρώπης, δεν δίνει κάποια ελπίδα και κάποια προοπτική στον κόσμο, αφού αποδέχεται εξαρχής τα σκληρά μνημόνια και μια ζωή αναξιοπρεπή.

Σύμφωνα με την ιδρυτική πράξη του Εργαστηρίου, εδώ και δέκα και πλέον χρόνια, μια από τις σταθερές του είναι οι «συναντήσεις με το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι».
Σήμερα, μία είναι η «συνάντηση» που καθορίζει όλες τις άλλες.
Κι αυτή είναι η συνάντηση με τις μάζες που λένε ΟΧΙ.

Χωρίς έχθρα ή μίσος προς όσους κάνουν άλλη επιλογή, την Κυριακή ψηφίζουμε ΟΧΙ ως κεντρική πολιτική επιλογή που εκφράζει μια λαϊκή βούληση ήθους και δημοκρατικής αντίρρησης απέναντι στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, αλλά και ως επιθυμία ελπίδας των μαζών για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας και το δικαίωμά τους στη ζωή.

«Δεν θα ήθελα να παραμείνω στη φυλή των Ελληναρο-πούα»



Από
Φωτεινή Τσιμπιρίδου
Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας



 Με αφορμή τις εσπευσμένες  αλλαγές, δυστυχώς όμως αρκετές από αυτές προς τα πίσω, του νέου νομοσχεδίου για την παιδεία, και την αποσιώπηση των μεγάλων και σημαντικών προβλημάτων του πολύπαθου αυτού τομέα, θα ήθελα να στείλω έκκληση προς τους σχεδιαστές του, τον Υπουργό και την περί αυτόν ομάδα προκειμένου να ξανασκεφθούν τα παρακάτω 5 σημεία.
Επειδή δεν είμαι ούτε Ζουλού, ούτε Παπούα (με απόλυτο σεβασμό στις φυλές αυτές) αλλά και δεν θα ήθελα να παραμείνω στη φυλή των Ελληναρο-πούα, μοιράζομαι δημοσίως τους παρακάτω προβληματισμούς, ελπίζοντας ότι θα φτάσουν σε ευήκοα ώτα.
Κύριε υπουργέ, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι:

1. Δεν ζούμε στην δεκαετία του 1980 και δεν μπορεί να αναμένουμε την ‘αλλαγή’ με τις τεχνολογίες της μεταπολίτευσης. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να επανεισάγουμε την κομματοκρατία και τη συναλλαγή στα πανεπιστήμια. Εάν ένα καλό είχε ο νόμος Διαμαντοπούλου ήταν ότι η κομματοκρατία περιορίστηκε και η συναλλαγή σταμάτησε. Με αφορμή αυτό το όνομα και προς αποφυγή παρεξηγήσεων να επισημάνω ότι  δεν είμαι Ποτάμι, που επί του συγκεκριμένου θέματος άρχισε ήδη να φουσκώνει…! Με τις νέες όμως προτάσεις ο εφιάλτης επιστρέφει, αυτή τη φορά στην πιο συντηρητική (ΔΑΠ-Χρυσή Αυγή) ή εξτρεμιστική του εκδοχή (καταληψίες/μπαχαλάκηδες). Πάρτε πίσω τις τερατώδεις ποσοστώσεις των 70 και 25 τοις εκατό επί των εκλογών και τη συμμετοχή στα όργανα του Πανεπιστημίου ΤΩΡΑ, διαφορετικά η ζωή των πανεπιστημιακών θα κινείται μόνο γύρω από τις επιθυμίες των κομμάτων και των ακροδεξιών ή το χάος των μπαχαλάκηδων. Προσέξτε, ο κόσμος όλος δεν κινείται στο τετράγωνο του Παντείου Πανεπιστημίου!

Ο εσωτερικός αποκλεισμός της Θεσσαλονίκης: πολιτισμικό σχεδίασμα

του Μιχάλη Μπαρτσίδη




Ο εσωτερικός αποκλεισμός της Θεσσαλονίκης: πολιτισμικό σχεδίασμα*

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Διάπλους, τ. 29, Δεκέμβριος 2008- Ιανουάριος 2009, Αθήνα




Εδώ και καιρό, έχει αναδειχθεί στο δημόσιο διάλογο η υπόθεση περί της κυρίαρχης εθνικιστικής-πολιτιστικής όψης της Θεσσαλονίκης. Τα πολιτιστικά γεγονότα στα οποία πρωτοστατεί η πόλη δεν είναι λίγα: από τα συλλαλητήρια του ’93 για το Μακεδονικό, στις αντιδράσεις για τη σημαία των παρελάσεων των εθνικών επετείων, στην πολυσχιδή δράση της Μητρόπολης και των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, στην άνθηση της εθνικιστικο-ρατσιστικής προπαγάνδας και φιλολογίας στα τοπικά κανάλια υπο-κουλτούρας, στις εκδηλώσεις «μνήμης» για το Μέγα Αλέξανδρο, στη διαμάχη για την επιβολή χριστιανικού χαρακτήρα στη Ροτόντα, στην ακύρωση του φεστιβάλ ομοφυλοφυλικών ταινιών, στο συμβολικό κάψιμο βιβλίων όπως του Μίμη Ανδρουλάκη και άλλα.
Το αν διαμορφώθηκε τέτοιος ιστορικός χαρακτήρας και τι ακριβώς σημαίνει, καταλληλότερος δείκτης είναι, πράγματι, ο πολιτιστικός. Αυτό που συνέβη τα τελευταία χρόνια είναι μια οπισθοδρόμηση την οποία πρώτοι και καλύτεροι βιώνουν και αναφέρουν καλλιτέχνες και διανοούμενοι αλλά, επιπλέον, είναι δυνατό να πιστοποιηθεί από αντικειμενικά στοιχεία ή γεγονότα.

Μάριος Εμμανουηλίδης, Αφροδίτη Κουκουτσάκη :Η στρατηγική λειτουργία της Χρυσής Αυγής


 


Μ. Εμμανουηλίδης – Α. Κουκουτσάκη,
Χρυσή Αυγή και στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης,
Futura, Αθήνα 2013
Πρόλογος: Δημήτρης Ψαράς


Το βιβλίο του Μάριου Εμμανουηλίδη και της Αφροδίτης Κουκουτσάκη, κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.
Σήμερα, και μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο. Έως και "προφητικό" θα λέγανε κάποιοι. Δεν συμμεριζόμαστε αυτόν τον χαρακτηρισμό, γιατί δεν είναι ούτε πολιτικός ούτε βοηθά στον στοχασμό. Αλλά επιμένουμε στην σημαντικότητα του βιβλίου, ως μια από τις ελάχιστες προσπάθειες κατανόησης και συζήτησης της θέσης και της λειτουργίας αυτού του φαινομένου, άσχετα και πέρα από τις επί μέρους συμφωνίες ή διαφωνίες.
Προς το παρόν δημοσιεύουμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα.



Η στρατηγική λειτουργία της Χρυσής Αυγής


«Ο Κ τοποθετείται αμέσως σε μια ‘μαχητική σχέση με τον Πύργο.
Αλλά υπάρχουν κανόνες, κανόνες αποσυναρμογής,
όπου δεν ξέρουμε πια αν η υποταγή κρύβει τη μέγιστη εξέγερση,
ή αν η μάχη συνεπάγεται τη χείριστη συναίνεση»
G. DeleuzeF. Guattari[1]

1
«Ένας βασιλιάς, όταν ήθελε να εκδικηθεί για μια εξέγερση, εξαπέλυε τα στρατεύματά του. Μέσο θεαματικό αλλά δαπανηρό».[2] Τώρα το κράτος επιτρέπει σιωπηρά στον εφεδρικό στρατό της εξουσίας να καταλάβει το αστικό έδαφος. Κι όταν αχνοφανεί ότι εγκαθίσταται επιτυχώς η νέα κοινωνική ρύθμιση, ή μάλλον όταν φανεί η δυνατότητα να επιβληθούν οι κανόνες που θα προσφέρουν τη νέα ύλη σχέσεων υποταγής και τις νέες δυνατότητες, ίσως η πολυέξοδη για το σύστημα εξουσιών ΧΑ παύσει να είναι χρήσιμη. Γιατί τα στρατεύματα ή οι εθελοντικοί εφεδρικοί στρατοί εξουσίας είναι δαπανηρά εργαλεία, όχι για τα ταμεία του κράτους, αλλά για την οικονομία της εξουσίας. Γιατί εντέλει ο παρατεταμένος τρόμος είναι χρήσιμος για την εισαγωγή και εμπέδωση της κανονικοποίησης (τη μετατόπιση της ισορροπίας), αλλά επικίνδυνος για την ισορροπία του συστήματος και αποκρουστικός για τη σύγχρονη οικονομία. Και αν ο ρατσισμός, ο αυθόρμητος ρατσισμός των μαζών, δεν είναι διαχειρίσιμος, παρά μόνο βρίσκεται σε διακυμάνσεις έντασης, το πολιτικό μόρφωμα της ΧΑ θα μπορέσει να συμπιεστεί από τις δημοκρατικές δυνάμεις. Και ίσως τώρα να βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση, ή στις απαρχές της. Γι’ αυτό κάποιες φορές η γραφή αυτού του κειμένου γλιστρά σε παρελθοντικό χρόνο. Αλλά επειδή μιλάμε βουτηγμένοι ακόμη στην κατάσταση αναταραχής, κρατήσαμε τον ενεστώτα χρόνο.
[σ. 28-29]

      2
[...] Η ΧΑ δεν είναι μια πολεμική μηχανή που τείνει να καταλάβει το κράτος, ούτε είναι εντός του κράτους. Συνιστά μια πηγή χρηματοδότησής του. Είναι οριακά προσαρτημένη σε αυτό επιτελώντας μια ειδική στρατηγική λειτουργία.